Շատ հեռավոր գյուղերից մեկում ապրում էր մի պապիկ: Նա ուներ այգի և այգու մեջ աճեցնում էր ծիրանի ծառ: Այդ պապիկը ծիրանի ծառը մշակում էր շատ տարիներ: Շատ գյուղացիներ կաին, որ ուզում էին աճեցնել ծիրանի ծառ, բայց չէին կարողանում , որովհետև չգիտեին թե ինչպես մշակել: Նրանք ուզում էին աճեցնել, բայց ամեն տարի պտուղները չհասած չորանում էր,իսկ պապիկի մոտ միշտ ստացվում էր և նա արդյունքում ունենում էր շատ ծիրաններ: Մի օր էլ նրա հարևաններից մեկը հարցրեց նրան.
-Բարև Աշոտ ես քեզ մի հարց ունեմ , որ ինձ շատ անհանգստացնում է: Դու ինչպես էս անում, որ քո ծառերը ամեն տարի բերք են տալիս:
-Դե ես կարողանում եմ ճիշտ մշակել ծառերին:
-Խնդրում եմ Աշոտ ինձ էլ կսովորեցնես թե ինչպես աճեցնեմ իմ ծառերը:
-Դե լավ կսովորեցնեմ, բայց ծառերին շատ խնամք է պետք : Պետք է հողը փխրեցնել, պարարտացնել ժամանակին պետք է ծառերը էտել, ջրել , որ նրանք լավ բերք տան:
-Լավ կսովորեցնես , դե արիր իմ այգի, որ քեզ սովրեցնեմ : Աշոտը սովորեցնում է իր հարևանին շատ ամիսներ և իր հարևանը սովորում է արդեն ծառերը ճիշտ մշակել և ստանում է ծիրանի առատ բերք: